Historia szkoły
Owińska są turystyczną wizytówką gminy Czerwonak.
Nazwa wsi pochodzi od staropolskiego „owien” tj. baran. Pierwotnie chowano tu owce. Najstarsze dokumenty dotyczące wsi sięgają początku XIII w.
Pałac zbudowany został w modnym, pełnym prostoty stylu klasycystycznym.
Z wydarzeń historycznych związanych z obiektem odnotować należy zwiedzanie klasztoru przez Napoleona w listopadzie 1806r. Po rozbiorach Polski w roku 1793 Prusacy włączyli Wielkopolskę do państwa pruskiego jako prowincję o nazwie Prusy Południowe. Tym samym dobra klasztorne w Owińskach zostały przejęte przez państwo pruskie. W roku 1797 właścicielem dóbr ziemskich klasztoru został bankier berliński Zygmunt Otto von Treskow. Nowy właściciel w latach 1804-1806 zbudował w Owińskach duży i reprezentacyjny pałac.
Poza pałacem powstał w krótkim czasie zespół budynków gospodarczych wokół dużego podwórza.
Zlikwidowały go okupacyjne władze niemieckie, a jego pacjenci zostali wymordowani w lasach obornickich. Budynki klasztorne użytkowały formacje SS.
Krótko przed 1700 r. Jan Catenazzi, czołowy ówczesny architekt w Wielkopolsce, rozpoczął budowę nowego klasztoru, staraniem ksieni Katarzyny Mielżyńskiej. W 1720 r. pożar zniszczył częściowo niedokończone dzieło Catenaziego. Odbudowa klasztoru oraz nowego kościoła miała miejsce w latach 1720-1729 wg projektu architekta Pompeo Ferrariego z inicjatywy ksieni Joanny Malczewskiej. W 1773r. kolejny pożar strawił dach kościoła i uszkodził budynki klasztorne. W 1821r. nastąpiła kasata klasztoru. Ostatnie cysterki usunięto stąd w 1830 r. W latach 1835 – 1838 zaadaptowano klasztor na zakład dla umysłowo chorych.
Jeden parafialny p.w. św. Mikołaja – późnogotycki, drugi – klasztorny, wzniesiony w XVIII w. – barokowy. Klasztor posiadał 12 wsi i około 15 tys. ha lasów. Pierwszy budynek klasztoru nie zachował się.
Według Długosza w 1242r. Przemysław I nadał Owińska Cysterkom z Trzebnicy i założył dla nich klasztor. Zakonnice wzniosły tu dwa kościoły: 140 m od drogi, wśród zieleni, która dała początek późniejszemu parkowi. Wjazd do pałacu prowadzi przez dwa, rozłożone symetrycznie, budynki bramne, oddalone od pałacu o 100m, kiedyś zamykane kratą. Oś kompozycyjna pałacu jest ściśle związana z bramami i położonym pomiędzy nimi stawem, który zajmuje większość powierzchni terenu przedpałacowego.
Po wyzwoleniu i przejęciu obiektu przez państwo budynki dawnego klasztoru użytkowane były najpierw przez zakład wychowawczy dla młodzieży, a następnie – po przeniesieniu zakładu do innego budynku – przez szkołę wraz z internatem dla dzieci niewidomych. Zespół barokowych zabudowań poklasztornych wraz z parkiem otaczającym budowlę od wschodu i południa uznane zostały za obiekty zabytkowe.
Z dawnego ogrodu przetrwały jedynie dwie aleje grabowe, które są pozostałością po ogrodzie w stylu francuskim z XVIIIw.
W początku XIX w. dookoła pałacu, na powierzchni 16,5 ha założony został park w stylu krajobrazowym, w oparciu o istniejące już zadrzewienie. Ważnym elementem kompozycji parku były cieki wodne wraz z przerzuconymi przez nie malowniczymi mostkami. Zmiany w pałacu i w parku zachodziły na tle zmian w samej wsi. Dane źródłowe przedstawiają następujący obraz wsi Owińska w drugiej połowie XIXw.: „W 1873 roku wieś liczyła 849 mieszkańców w tym 528 katolików, 304 protestanów i 17 żydów. Mieszkali oni w 49 domach. W tym czasie obszar majątku Owińska wraz z folwarkami wynosił 2957 ha. Majątek był uprzemysłowiony. Posiadał gorzelnię, cegielnię, mleczarnię (300 szt. bydła holenderskiego), suszarnie ziemniaków i dwa młyny wodne. We wsi znajdował się urząd pocztowy. W zakładzie dla umysłowo chorych przebywało jednorazowo od 120 do 200 chorych. Pałac i zakład posiadały wodociąg”.
W początkach XX w. Owińska były znaną miejscowością wycieczkową dla mieszkańców Poznania. W letnie niedziele odchodził z przystani na Tamie Garbarskiej parowiec, którym można było dopłynąć Wartą do Owińsk i dalej do Biedruska. W czasach międzywojennych Owińska były również piękną i zadbaną miejscowością.
Niemcy, wkraczając w 1939 r. do Owińsk, wymordowali ponad 1000 pacjentów zakładu psychiatrycznego, a budynki przejęli na cele szkoleniowe dla formacji SS.
Od 1945 do 1991 roku budynek pałacu zajmowała szkoła podstawowa. W budynkach poklasztornych mieści się Specjalny Ośrodek Szkolno – Wychowawczy dla Dzieci Niewidomych. Obok niego położony jest Dom Opieki dla Dorosłych. W budynkach dawnego zakładu psychiatrycznego znajdował się do roku 1991 Państwowy Młodzieżowy Ośrodek Wychowawczy, a od 1992 roku w jednym z nich mieści się nasza szkoła.